رامبد دستشو دور گردنم میندازه و

همینطور که وارد خونه میشیم ، میگه : مگه میشه تو رو فراموش کنم ؟ ما که

یه آنی خانوم بیشتر نداریم .

رامبد رو به هال راهنمایی میکنم و میگم : یه لحظه این جا بشین ، الان میام .

به

طرف آشپز خونه میرم و برای رامبد و خودم چایی میریزم . رامبد همینطور میگه

: ببین من چه داداش خوبیم به خاطر تو این همه راه اومدم .

-آره جون عمه ی یازدهمت ، من که میدونم تو رو هم شوت کردن این جا ....

با چایی و بیسکوییت های شکری خوشمزه بر میگردم پیش رامبد .

باز هم به هم دیگه لبخند می زنیم . چهره ی رامبد خیلی برام تازگی داره . بزنم به تخته برادر خوشتیپی داشتم و خبر نداشتم !

رامبد در حالی که چایشو بر میداره ، میگه : تنهایی ؟ انگار کسی خونه نیست .

آهی میکشم و در حالی که با دسته ای از موهام بازی میکنم ، میگم : آره ، همه رفتن ....

رامبد مشکوک میشه و میگه : کجا ؟

-نمی

دونم همخونه هامو میشناسی یا نه اما یکی از اونا که اسمش شهین بود ، همراه

با آرش یه دو سه روزی هست که رفتن کویت . یه دختر دیگه هم بود که از دیروز

ول کرده و رفته و خبری ازش ندارم ، هر چقدرم که به گوشیش زنگ میزنم جواب

نمیده .

رامبد کمی فکر میکنه و در حالی که به بخار بلند شده از چاییش خیره شده ، میگه : که این طور....

از بی خبریه رامبد تعجب میکنم و میگم : چی شد که اومدی؟

رامبد

به خودش میاد و لبخند معنا داری میزنه و میگه : خودم از سازمان درخواست

کردم که بیام ، نمی تونستم تو رو تو این شرایط تنها بذارم .